Is cocreatie een mode verschijnsel? Misschien een modewoord, maar het verschijnsel bestaat al zo lang als de maatschappij zelf. Pas de laatste jaren zijn overheden echter voordelen gaan inzien van cocreeren. Voorheen was het eerder een vorm van noodzakelijk kwaad om burgers en ondernemers te betrekken en te informeren. Ook ik gebruik pas sinds een paar jaar deze term, maar ik zag altijd al de noodzaak en plezier in van betrokkenheid. Een paar voorbeelden:

1996: Mijn allereerste baan. Voor een terrein van een voormalige fabriek worden al jaren vergeefs plannen gemaakt. Ik ga als broekie gewoon aan de slag met de omwonenden, want waarom zou je het anders doen? Samen komen we eruit. Op de avond van de planpresentatie wordt mij ingefluisterd waar de achteruitgang is, want bij eerdere plannen leidde zo'n avond tot knokken. De buurt is tevreden. Het komt in de krant. De plannen zijn gerealiseerd.

1998: Ik werk aan de HSL en de verbreding van de A4. Bewoners van het kleine lintdorp Nieuwe Wetering hebben het zwaar te verduren. We maken samen een plan voor de herinrichting van de smalle strook tussen dorp en infrastructuur. De deelnemers van de klanbordgroep komen langzaam in beweging. Van verzet naar meedenken. Een dankbaar proces.

2001: De RandstadRail gaat er komen. Maar waar komen de stations, hoe gaan we het inrichten?

Een gepensioneerde werknemer van de RET die in het gebied woont is in zijn nopjes omdat hij mag meedenken. Graag zelfs! Zoveel kennis en zomaar voor het oprapen.

2005: Voor de rand van Hillegersberg Schiebroek ben ik projectleider van de ontwikkelstrategie. Er zitten veel grote partners in het gebied. Natuurlijk ga ik langs om hun ideeen te horen. Nu hebben we het over stakeholders betrekken, toen was dit nog helemaal niet gewoon. Ik kom er achter dat het ziekenhuis op termijn wil uitbreiden, maar dat er een pachtcontract klaarligt bij een andere partij die dit onmogelijk zou maken. Net op tijd kunnen we dat aanpassen. Een kleine handeling met grote gevolgen. Alleen maar door te vragen en te luisteren.

2011: We zijn bezig met het Programma Duurzaam. Ik stel voor om samen met 10 topexperts binnen en buiten Rotterdam een set gezamenlijke principes op te stellen. We richten hiervoor een digitaal discussieplatform in. Zo gemakkelijk, mensen denken graag mee en toch treedt de overheid meestal pas naar buiten als het beleid al rond is. Waarom eigenlijk?

2013: Voor Stadslandbouw maak ik een fietsroute. Ik ga uiteraard langs bij verschillende boeren uit de omgeving. Leuk ook, om mijn eigen route uit te proberen en leuke aanbiedingen te verzamelen voor Rotterdammers. Zo maak je beleid pas echt tastbaar (en eetbaar!)

2014: de Voedseltuin zit in Merwe 4 havens, het gebied waaraan ik werk aan de ontwikkelstrategie en het uitvoeringsprogramma. Er is discussie of zij op (lange) termijn wel in dit gebied kunnen blijven. Ik zie toegevoegde waarde, ook voor de toekomst, maar er is wel een sterk (sociaal) businessplan nodig. Ik denk natuurlijk met ze mee. Bijzonder om uit te vinden waar je ondersteunt en stimuleert en wanneer je het weer overlaat aan de partijen zelf.

2015: Organische gebiedsontwikkeling, zoals we doen in Merwe Vierhavens, kan niet zonder cocreatie. Cocreatie betekent voor mij actief zoeken naar kansen en mogelijkheden om je doelen als gemeente te verbinden met die van bewoners en ondernemers. Zelf die kansen opzoeken dus en niet alleen maar afwachten totdat initiatiefnemers eindelijk jou hebben gevonden in het ambtelijke bos. Als je je oren en ogen openhoudt zijn er zoveel mooie initiatieven. De vraag is eigenlijk alleen nog maar: welke sluit het beste aan? Dit vraagt een strategische blik enerzijds en praktisch handelen en een goede intuitie anderzijds.